Μια βραδιά στην κλινική Covid

Συγκλονιστική αφήγηση του Κώστα Μιχαλόπουλου, εκπαιδευτικού από την Αλεξάνδρεια, που έχοντας πυρετό την περασμένη Δευτέρα το βράδυ, αναζήτησε νοσοκομείο για να εισαχθεί, φοβούμενος μήπως έχει τον ιό. Αναφέρει σε σχόλιό του:

«Ο πυρετός μου δεν λέει να πέσει. Οι γιατροί φοβούνται για πνευμονία. Αρχίζω τα τηλέφωνα. Κλινική Covid Βέροιας - ΓΕΜΑΤΗ. Κλινική Covid Νάουσας - ΓΕΜΑΤΗ. Κλινική Covid Γιαννιτσών - ΓΕΜΑΤΗ. Με τη Θεσσαλονίκη δεν ασχολήθηκα. Βλέπετε τι γίνεται. Σε σκηνές δέχονται! Τελικά εκεί που πήγα, αυτά που είδα με τα μάτια μου θα μείνουν για πάντα στη μνήμη μου. Ενδεικτικά, και μεταξύ πολλών άλλων:

1. Μία γιαγιά τηλεφωνούσε κλαίγοντας στην κόρη της και της έλεγε να έρθει να την πάρει για να πεθάνει στο σπίτι της και όχι στο Νοσοκομείο μόνη της.

2. Ένας παππούς φώναζε ΒΟΗΘΕΙΑ. Ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει.

3. Μία κοπέλα 30 ετών που είχε και άλλα προβλήματα, ήρθε με 163 παλμούς και κορεσμό 75 (!!!).

4. Ένα παλικάρι 2 μέτρα, δεν μπορούσε να περπατήσει μόνος του.

5. Μία κοπέλα 35 χρονών έτρεμε σαν το ψάρι και παραμιλούσε.

Όσο για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές... έτρεχαν. Κυριολεκτικά! Μέχρι να φροντίσουν τον έναν, ζητούσε κάτι κάποιος άλλος. Και μέχρι να παν σε αυτόν, ερχόταν νέο περιστατικό. Άντε από την αρχή, ζωτικά, συνέντευξη, ακτινογραφία, αίματα κτλ. Μέχρι να τελειώσουν, είχαν έρθει κι άλλα περιστατικά και όσοι ήταν ήδη εκεί όλο και κάτι θα ζητούσαν.

Παιδιά, τα πράγματα δεν είναι απλά. Ακόμη και αν δεχτούμε ότι είναι μία 'γρίπη', βλέπουμε ότι πρακτικά κολλάει πολύ εύκολα και φέρνει το σύστημα υγείας στα όριά του. Στη Θεσσαλονίκη έχουν ξεπεραστεί ήδη τα όρια.

Είναι σαν να έχουμε απαγορέψει το οδήγημα αλλά να έχουμε πολλά θύματα τροχαίων ατυχημάτων καθημερινά. Φανταστείτε να τα επιτρέψουμε όλα, τι έχει να γίνει!

Επίσης, φαίνεται ότι μπορεί να χτυπήσει άσχημα τον καθένα. Εγώ, ας πούμε, ανεβοκατεβαίνω τον Όλυμπο τρέχοντας, έχω τρέξει αγώνα 82 χιλιομέτρων -σε βουνό μάλιστα- χωρίς να κουραστώ ιδιαίτερα, τρέχω 20 χιλιόμετρα έτσι για ζέσταμα, κι όμως με είχε καθηλώσει για μία εβδομάδα με πυρετό που δεν έπεφτε εύκολα και την πνευμονία προ των πυλών.

Υ.Γ.: Τελικά, η ακτινογραφία μου βγήκε καθαρή και έφυγα ξημερώματα με ανάμεικτα συναισθήματα. Χαρά γιατί ήμουν 'καλά' και λύπη για αυτούς που άφησα πίσω. Βγαίνοντας από την πόρτα, άκουσα να λένε σε μία κυρία ότι πρέπει να μείνει αλλά ψάχνουν για κρεβάτι γιατί δεν έχει μείνει κανένα.»