Στον Γιάννη που έφυγε…

Πάντα τον θυμόμαστε χαμογελαστό, πάντα ευγενικό. Η παρουσία του στην παρέα δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα χαράς και αισιοδοξίας. Τον θυμόμαστε από το σχολείο ακόμη, όταν μαθητές, ξεπεταρούδια μιας άλλης εποχής, χαράσσαμε τον ντορό της ζωής μας. Μεγαλώσαμε, φτιάξαμε τη ζωή μας, πάντα όμως κρατήσαμε εκείνο το δεσμό που ο χρόνος δεν κατάφερε με τίποτε να ξεθωριάσει. Συναντιόμασταν κάθε χρόνο από το ‘92 και μετά, και σε κάθε μάζωξη πρώτος έδινε το παρών. Ήταν ο ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΉΣ ΜΑΣ, ο Γιάννης, με το ευγενικό χαμόγελο. Δε θα τον ξεχάσουμε ΠΟΤΕ!

Η Τάξη του ‘74