Το μαρτύριο της χελώνας

Ιδού μια ιστορία ενός άτυχου ζώου που δεν κατάφερε να φωνάξει και να ακουστεί για το φριχτό μαρτύριό του. Βρήκαμε το άδειο καβούκι σε δρόμο του βουνού. Το σώμα της τραυματισμένης -από αυτοκίνητο προφανώς- μικρής χελώνας είχε φαγωθεί, αργά, βασανιστικά και επίπονα, από πουλιά που εντόπισαν την αδύναμη και απροστάτευτη λεία τους. Στεκόταν εκεί, αδύναμη να αντιδράσει, να φωνάξει, να ικετεύσει, να ζητήσει γρήγορη λύτρωση. Έσκιζαν και έτρωγαν τη σάρκα και τα σπλάχνα της της κομμάτι-κομμάτι, κι αυτή περίμενε μοιραία μέσα σε αβάσταχτους πόνους. Χωρίς κανείς να βρεθεί να την προστατεύσει, να την εντοπίσει και να τη θεραπεύσει, ακόμη κι αν έβλεπε το δράμα της. Γιατί αυτή είναι η μοίρα των ζώων, αυτή είναι η ταυτότητά τους: να γίνονται βορά το ένα στο άλλο, όσο άγριο και άδικο κι αν φαίνεται σε εμάς τους ανθρώπους. Που κάνουμε το ίδιο σε άλλη μορφή.

Συνεπώς, το ανθρώπινο είδος, που έχει το προνόμιο της ενσυναίσθησης, ας πάψει να βιώνει ανθρωποκεντρικά τα όποια προβλήματα των ζώων. Ζουν τη δική τους κόλαση καθημερινά και παντού. Ακόμη κι αυτά που θα βρεθούν κάποια στιγμή κοντά στους ανθρώπους, προϊόν ανθρωποκεντρικού εγωισμού κι αυτό, χάριν της ομορφιάς, της εξυπνάδας ή της δύναμής τους. Η καθημερινή κόλαση των ζώων είναι η φύση τους και ο άνθρωπος. Ας τους χαρίσουμε την ελευθερία τους και την επιστροφή στο φυσικό τους περιβάλλον.